donderdag 20 februari 2014

Individuele kracht in de samenleving

Naar aanleiding van een vlog van de Shaytards, ben ik de documentaire 'I Am' gaan kijken. De director van veel Jim Carrey films Tom Shadyac, werd stil gezet in zijn leven door een ongeluk met ernstige gevolgen. Hij zag het leven niet meer zitten, maar besloot dat hij nog 1 les mee wilde geven die hij geleerd had. Namelijk dat het leven dat wij leven en kennen een grote leugen is. Nogal een uitspraak, maar hoe langer je de documentaire kijkt, hoe duidelijker het beeld wordt wat hij bedoeld.

Sinds Darwin ons heeft verteld dat het een 'survival of the fittest' is op deze aarde, lijkt het individualisme steeds meer hoogtij te vieren. Het neemt steeds bizardere vormen aan en het leidt vaak tot eenzaamheid, omdat we zo op onszelf gericht zijn. Veel verschillende soorten wetenschappers hebben onderzocht of we inderdaad wel gemaakt zijn om alleen voor onszelf te strijden. Wat blijkt? De dieren en mensen zijn juist gemaakt om naast ontwikkelen, ook samen te werken. Het zit in ons DNA om elkaar met respect te behandelen en naar compassie te zoeken en het te tonen. Als we mensen zien helpen of liefde zien tonen, voel je een lichamelijke reactie die je laat opmerken dat het je gelukkig maakt en dat je waardering voelt. Het feit dat we nu zo ongelooflijk individualistisch leven, laat ons dus niet voor niets steeds eenzamer voelen. Het onderzoek en verhaal over hoe we verbonden zijn onderling, met elkaar als mensen, maar ook met de rest van het universum, wordt in de documentaire door vele wetenschappelijke hoeken belicht, zoals de psychologische en biologische. Dit deel laat ik achterwege, omdat het een vrij lang verhaal is en de documentaire zelf heel duidelijk is. Ja, dat betekend dat als het je interesseerd, ik je zeker aanraadt om het te gaan kijken. In de documentaire komen wetenschap, tradities en religie tot één punt, ze gaan hand in hand.

Waar ik op in wil gaan is de constatering dat we blijkbaar helemaal niet gelukkig worden van het individualisme, maar juist van het samen zijn en samen werken. Het individualisme zit zo in ons denkpatroon, dat we ons hele leven er naar inrichten en er naar handelen. Om het gevoel van samenzijn dus terug te krijgen en meer gebondenheid in de wereld te creëeren, moeten we beginnen met het veranderen van onze gedachtengang. Als we uitgaan van onszelf als een onderdeel van de samenleving en de mensheid, waarop we invloed hebben, stellen we ons al heel anders op en zal ons handelen zich veranderen. Zovaak wordt gezegd dat je moet lachen naar hen die geen lach op hun gezicht hebben, omdat het hun dag zal beïnvloeden. Waarom beginnen we daar niet mee? Als wij lachen naar een verdrietig persoon, zal het hart verwarmen van de ontvanger, maar ook van de gever. Dit leidt tot aanmoediging om meer te lachen en de andere persoon ook te laten lachen, etc. We kunnen met zijn allen een vicieuze cirkel ontwikkelen, waarin we elkaar leren respecteren, helpen en liefhebben. Natuurlijk is een wereld vol goedheid en positiviteit een utopia. Er zijn nog veel meer invloeden die ons leven beïnvloeden, zoals ziekte, waar we minder invloed op hebben. Als we echter zo vechten voor onze ontwikkeling als individu, waarom dan niet ontwikkelen op sociaal gebied? Daarbij groeien we niet alleen als persoon, maar dragen we ons steentje ook bij aan de mensheid en de ontwikkeling van een gezonde samenleving.

Begin dus vandaag bij de basis. Glimlach eens naar een voorbijganger, zeg gedag, help anderen door kleine gebaren als een gift, een oudere helpen uitstappen uit de trein, een taxi aanhouden, ga maar door. Zo een klein gebaar, hartverwarmend, een warmte die zich verspreidt. Is dat niet een veel grotere groei dan de individuele?



Geen opmerkingen:

Een reactie posten